Sytuacja bezrobocia w Europie w 2023 r.

Bezrobocie jest problemem, z którym borykają się ludzie w każdym wieku i wszystkich narodowości. Zrozumienie obecnej sytuacji w zakresie stopy bezrobocia jest niezbędne nie tylko dla ekonomistów, ale także dla osób poszukujących nowej pracy lub planujących zmianę firmy. Wiedza o tym, co dzieje się na rynku pracy, pomoże ci również zrozumieć, czy zmiana pracy jest obecnie bezpieczna i jakie masz szanse na zdobycie nowego stanowiska.

13 milionów Europejczyków bez pracy

Eurostat szacuje, że w listopadzie 2023 r. 13 milionów ludzi w UE będzie bez pracy, co stanowi 5,9 procent populacji w wieku produkcyjnym. To nieco mniej niż 6,1 procent odnotowane w listopadzie 2022 roku. W styczniu 2022 r., wciąż pod wpływem kryzysu gospodarczego związanego z Covid-19, Unia Europejska odnotowała 6,3% bezrobocia (lub 13,5 mln osób), co stanowiło gwałtowny wzrost po kilku latach kolejnych spadków. Jednak w wyniku stopniowego wychodzenia z kryzysu oraz europejskich i krajowych środków stymulacyjnych liczba osób poszukujących pracy stale spadała w ciągu ostatniego półtora roku.

Kontrasty między krajami

Podczas gdy w listopadzie 2023 r. stopa bezrobocia na Malcie wynosiła 2,5%, a w Czechach zaledwie 2,4% (najniższa w UE), stopa bezrobocia w Hiszpanii osiągnęła szczytowy poziom 11,9%, a w Grecji 9,4% w tym samym czasie. Stopa bezrobocia we Francji wynosi 7,3% populacji w wieku produkcyjnym i jest wyższa zarówno od średniej europejskiej, jak i stopy w strefie euro (6,4%).

Niewielkie wahania

Stopy bezrobocia nieznacznie wzrosły w 13 krajach i nieznacznie spadły w 14 innych. Grecja, gdzie stopa bezrobocia spadła o ponad 2 punkty, jest wyjątkiem w porównaniu do swoich europejskich odpowiedników.

Zgodnie z definicją Eurostatu, urzędu statystycznego Unii Europejskiej, stopa bezrobocia to odsetek bezrobotnych w populacji aktywnej zawodowo, zgodnie z definicją Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP).

Populacja aktywna zawodowo to całkowita liczba osób zatrudnionych i bezrobotnych. Bezrobotni w ujęciu statystycznym definiowani są jako osoby w wieku od 15 do 74 lat, które są bezrobotne i aktywnie poszukiwały pracy w ciągu ostatnich czterech tygodni.

Różnice krajowe

Różnice w stopach bezrobocia między krajami zależą w dużej mierze od dynamiki ich gospodarek. Znajduje to odzwierciedlenie w zdolności każdego kraju do wytwarzania bogactwa z surowców, zarówno krajowych, jak i importowanych, poprzez połączenie pracy (maszyn i ludzi) oraz kapitału (inwestycji publicznych i prywatnych).

Tanie surowce zmniejszające bezrobocie

Tanie surowce przepływające przez wydajną infrastrukturę i wspierane przez niedrogą energię są atutami dla kraju dążącego do zmniejszenia bezrobocia. Podobnie, wykwalifikowana, zróżnicowana i innowacyjna siła robocza wpływa na bezrobocie. Wreszcie, tworzenie miejsc pracy jest napędzane przez klimat zaufania wśród inwestorów, zarówno krajowych, jak i zagranicznych, publicznych i prywatnych.

W czasach kryzysu niektóre kraje są bardziej odporne niż inne, ponieważ są mniej zależne od importu energii lub mają mniej miejsc pracy, które są narażone lub zależne od finansowania prywatnego.

Różnice w ustawodawstwie

W krajach skandynawskich elastyczny model ochrony socjalnej ułatwia zwalnianie ludzi, ale oferuje również wysoki poziom ochrony ubezpieczeniowej w połączeniu z aktywną polityką pomagającą ludziom wrócić do pracy. W normalnych czasach kraje te należą do krajów o najniższej stopie bezrobocia w Europie.

Zatrudnienie w niepełnym wymiarze godzin jest kluczem do utrzymania dobrej kondycji gospodarki

Zatrudnienie w niepełnym wymiarze godzin jest również bardzo powszechne w krajach skandynawskich. W szczególności w Niemczech niskiemu bezrobociu towarzyszy wysokie wykorzystanie krótkich kontraktów. A w Holandii, według Eurostatu, 38,4 procent populacji w wieku produkcyjnym (20-64 lata) będzie pracować w niepełnym wymiarze godzin w 2022 roku. Liczba ta jest również wysoka w Austrii (30,1%) i Niemczech (27,9%) w tym samym roku. Pracy w niepełnym wymiarze godzin towarzyszą jednak niższe wynagrodzenia pracowników. W 2018 r. w UE średnie miesięczne wynagrodzenie pracownika pełnoetatowego wynosiło 2600 euro, a pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze godzin 1400 euro.